“Bir umuttur yaşatan insanı” sözü palavradır.
“Bir umuttur korkaklaştıran insanı” aslı budur!
Hiçbir beklentin yoksa kimseden, özgürsün.
Kaybetmekten korkmuyorsan kıç yalamak zorunda kalmazsın.
Yalnızlıkla barışıksan, kaybetmekten korkmazsın.
Bukowski okumak özgür hissettiriyor kendimi.
Beynimdeki kargaşa okudukça bitiyor, uğultular susuyor.
Başka türlü yaşamanında mümkün olduğunu görüyorum.
Çocukça seviniyorum. Gaza geliyorum. Gidebileceğime inanıyorum.
Kişilikli bir sokak köpeği olabileceğimi hayal ediyorum.
Açlıktan, çıplak kalmaktan korkmayacaksın.
Bukowski diyor ki;
“Yaşam beni dehşete düşürüyor. Yemek, uyumak ve çıplak dolaşmamak için insanın yapmak zorunda kaldıkları ürkütücüydü. Bende yatakta kalıp içiyordum. İçtiğin zaman dünya yine oradaydı, kaybolmuyordu ama boğazına sarılmıyordu en azından.”
Özgür olmak, haftanın 5 günü yapmak istediğin herşeyden vazgeçip, düşünmekten dahi kendini alıkoyup, çişe gittiğin vakitleri hesaplayıp gece yatağa girip ayaklarını uzatmak değil.
Özgür olmak, haftanın 5 günü 3 kuruşa nefret ettiğin bir sürü insanla dipdibe yaşayıp, zoraki gülücükler saçıp, renklerinden arınmaya çalışarak 2 günü beklemek değil.
Özgür olmak, insanların seni sevmesi uğruna sevmediğin herşeyi yapmak, iğrendiğin birşeye "ah çok güzel olmuş" demek değil.
Benim bir sorunum var “İnsanlardan hoşlanmıyorum, samimiyetle söylüyorum tümünden olmasa bile büyük çoğunluktan hoşlanmıyorum.”
Kötü oldukları için değil, zavallı oldukları için değil. Hepsini anlayabilirim. Hepsine mazaretler bulup, anlayışla karşılayabilirim. Hoşlanmıyorum. Bu benimle alakalı.
Ne hastalıklı bir duygu değil mi? Bence değil işte. Bence çok doğal, olağan.
